Νέα χρονιά;

Πέμπτη προς Παρασκευή και μια δεκαετία φεύγει. Πέμπτη προς Παρασκευή και ένας αριθμός αλλάζει. Πέμπτη προς Παρασκευή και η ζωή σου ίδια παραμένει.

Το 2010 σου φαινόταν μακρινό κάποτε, σου φαινόταν απόμακρο και κρύο, σου φαινόταν σαν κάτι απίθανο ίσως. Δεν το πίστευες, δεν το ήθελες ίσως, δεν το φανταζόσουν.

Και όμως απέχει λίγες ώρες.

Το 9 θα γίνει 10 αλλά εσύ πάλι την ίδια ώρα θα ξυπνάς, πάλι το ίδιο φαγητό θα τρως, πάλι την ίδια δουλειά θα κάνεις, πάλι στην κίνηση θα κολλάς, πάλι στα ίδια καφέ θα βγαίνεις, πάλι με παρόμοια ρούχα θα ντύνεσαι, πάλι τα ίδια χρήματα θα έχεις (εκτός αν κερδίσεις το καραστημένο τζόκερ) πάλι τις ίδιες σκέψεις θα έχεις, πάλι τους ίδιους φόβους θα καταπολεμάς, πάλι τα ίδια θα κάνεις.

Το 9 θα γίνει 10.

- Κάνε μια ευχή
- Υγεία και καλύτερα μυαλά

Υποκρισία

Άγνοια; Δικαιολογία; Ασχετοσύνη; Παράνοια; Μαγκιά; Επανάσταση;

Δεν γνωρίζω αν η κοινωνία ήταν πάντα έτσι ή αν τις τελευταίες κυρίως δεκαετίες μεταμορφώθηκε. Δεν γνωρίζω επίσης αν η συνέχεια θα είναι καλύτερη ή χειρότερη. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι σήμερα ζούμε στην υποκρισία.

Γιατί θυμόμαστε ότι θέλουμε ή ότι μας συμφέρει ή εγώ δεν ξέρω τι;

Φωνάζετε για την αποτρόπαια δολοφονία του περασμένου Δεκεμβρίου και καλά κάνετε. Στα @ρχ..@ σας όμως το ότι κάθε μέρα τέτοια παιδία σκοτώνονται στους δρόμους σε κάθε λογίς δυστυχήματα. Στα @ρχ..@ σας όμως για την δολοφονία του Άλεξ στη Βέροια. Στα @ρχ..@ σας όμως για τον εργαζόμενο που πεθαίνει στα εργοστάσια για να έχεις εσύ ρεύμα, νερό, internet, κινητό, ρούχα, δρόμους, μετρό κ.α. (α ξέχασα τα κόμματα που υποστηρίζουμε ή όχι, σ’ αυτές τις περιπτώσεις βγάζουν ανακοίνωση για το γεγονός – εδώ να δεις υποκρισία). Στα @ρχ..@ σας όμως για τους αστυνομικούς που δολοφονήθηκαν, μη πω κιόλας ότι πολλοί το χάρηκαν (πολλοί λένε: δουλειά τους είναι: σώπα ρε, δουλειά τους είναι να πεθαίνουν; Θα γίνω αστυνομικός όχι για να έχω μια σταθερή εργασία αλλά γιατί θέλω μια μέρα να πεθάνω - εννοείται ότι υπάρχουν πολλά καθίκια μέσα στις τάξεις της αστυνομίας, καθίκια υπάρχουν όμως και εκτός αστυνομίας). Στα @ρχ..@ σας τα έχετε γραμμένα τα περισσότερα έτσι και αλλιώς.

Σπας μια βιτρίνα, ένα αυτοκίνητο, μια τράπεζα. Ε και; Εξεγείρεσαι; Εκτονώνεσαι; Τα βάζεις με το σύστημα; Καταφέρνεις κάτι; Ναι καταφέρνεις: Δικαιολογείς έτσι την βία και από την αντίθετη πλευρά.

Καις το μαγαζί χωρίς να έχεις αίσθηση το τι συνέπειες μπορεί να έχει γι’ αυτούς που δουλεύουν εκεί (κάτω από ποιες συνθήκες-άλλο ζήτημα). Πίσω από αυτό κρύβονται οικογένειες, φίλοι και γνωστοί και άγνωστοι που δεν φταίνε σε τίποτα να ταλαιπωρούνται από το μπερδεμένο μυαλό κάποιου.

Επανάσταση είναι αυτό; Ναι είναι επανάσταση, είναι αγώνας αλλά σταματάει κατά την διάρκεια των Χριστουγέννων, του Πάσχα αλλά και του καλοκαιριού. Βέβαια, τότε όλοι τρέχουμε στα σπιτάκια μας στο χωριό ή στο hometown ή σε κάποια παραλία. Επανάσταση; Από Σεπτέμβριο.

Και ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια οι οργανώσεις (του κώλου) που βάζουν βόμβες σε κατσαρόλες, καίνε αυτοκίνητα (επειδή είναι πολυτελή) και σπάνε βιτρίνες. Οργανώσεις κατά του συστήματος. Το σύστημα που αργότερα ή πιο πριν το έγλειψες ή θα το γλείψεις για να μην σε στείλουν μακριά φαντάρο ή για να σε χώσουν κάπου. Κατά τα άλλα επαναστάτης…
Και η αστυνομία δεν είναι καλύτερη. Είναι και αυτή μέρος του προβλήματος. Όσο δεν αποβάλλει τα ακραία στοιχεία από μέσα της, όσο δεν τιμωρεί πραγματικά αυτούς που προκαλούν προβλήματα όσο συνεχίζει να ανέχεται τα φιντάνια της ακροδεξιάς, όσο κάποιοι κατώτεροι και ανώτεροι δεν αλλάζουν συμπεριφορά τόσο και η συμπεριφορά των απέναντι θα παραμένει η ίδια.

Οι ψύχραιμες φωνές των λίγων είναι συνήθως σωστές αλλά πονάνε.

Υποκρισία των πολιτών, υποκρισία των επαναστατών, υποκρισία του κράτους. Υποκρισία δική μου, που γράφω και νομίζω ότι κάτι κάνω.

Το σύστημα που πολεμάς, είτε το γνωρίζεις είτε όχι, εσύ το συντηρείς.

Ο πόλεμος εκεί έξω συνεχίζεται

979 οι νεκροί μόνο το πρώτο 8μηνο του 2009 από τροχαία ατυχήματα. 1.176 οι βαριά τραυματίες και 11.336 οι ελαφρά.

Το ξέρω ότι όλα αυτά είναι απλά νούμερα. Νούμερα που για τους περισσότερους δεν έχουν σχεδόν καμία σημασία για την ζωή τους. Νούμερα που δεν τους αφορούν. Στο άκουσμα τους αρκεί ένα απλό “πω πω” η ένα “ τι κρίμα” ώστε να εκφράσουν την λύπη τους. Και μετά; Μετά τίποτα.

Αλλά μια μέρα αυτός ο αριθμός θα χτυπήσει την πόρτα σου είτε το θέλεις, είτε όχι. Ο αριθμός αυτός θα περιέχει τον μπαμπά σου ή τον αδερφό σου ή τον γιό σου ή τον κολλητό σου ή την κοπέλα σου ή τον γκόμενο σου ή εσένα.
Θέλετε αιτίες; Στον δρόμο υπάρχει το οδόστρωμα και το αυτοκίνητο, το κράτος και ο οδηγός, η πολιτεία και ο πολίτης.

1η αιτία: Το κράτος. Οι ενέργειες του κράτους για την οδική ασφάλεια δεν είναι αρκετές καθώς δεν μπορεί (δεν θέλει; δεν ξέρω τι να σκεφτώ) να συντονίσει και να συντονιστεί, δεν μπορεί να προσφέρει τις κατάλληλες υποδομές, δεν μπορεί να εκπαιδεύσει σωστά, δεν μπορεί να ελέγξει, δεν μπορεί να τιμωρήσει όταν χρειάζεται, δεν μπορεί να απαγορέψει, δεν μπορεί να επιβληθεί στους πολίτες της. Μεμονωμένες προσπάθειες (οι περισσότερες για το θεαθήναι) δεν προσφέρουν το παραμικρό.

2η αιτία: Εμείς. Η κυριότερη αιτία (κατά την άποψη μου πάντα) είναι η έλλειψη σωστής εκπαίδευσης, η έλλειψη παιδείας, η ανικανότητα μας, η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του εαυτού μας και του αυτοκινήτου, η αδιαφορία μας, η ασχετοσύνη μας, η έλλειψη εκτίμησης του κινδύνου, η βλακεία μας και η μαλακία μας, η δεν βαριέσαι νοοτροπία μας.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Οι δικαιολογίες είναι για τα παιδάκια.

Think before you drive

Και να πάθεις δεν θα μάθεις

Υποτίθεται ότι ο άνθρωπος κάνει λάθη και μαθαίνει απ’ αυτά και συμφωνώ απόλυτα στο ότι κάνει λάθη, δεν ξέρω όμως κατά πόσο μαθαίνει από αυτά.

Είσαι 15 χρονών; Ok μπορείς να κάνεις και 1 και 2 και 1002 λάθη στην ζωή σου. Σχεδόν για τίποτα δεν θα σε κατηγορήσουν. Εφηβεία μπλα μπλα μπλα… ΑΘΩΟΣ (ΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ)

Είσαι 25 χρονών; Ok και εδώ μπορείς να κάνεις κάποια λάθη. Είσαι εξάλλου νέος, το αίμα σου βράζει, ίσως τα μυαλά σου πετάνε λίγο έως πολύ και ίσως δεν έχεις καταλάβει ακόμα σε τι ηλικία είσαι και πως πρέπει να συμπεριφέρεσαι. ΕΝΟΧΟΣ ΑΛΛΑ ΑΦΕΘΗΚΕ ΕΛΕΎΘΕΡΟΣ ΜΕ ΕΓΓΥΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ

Είσαι 35 και κάτι ;Ok και εδώ μπορείς να κάνει λάθη(μ@λ@κίες καλύτερα).Δεν έζησες παιδικά και εφηβικά χρόνια, δουλεύεις από τα 18 ποτέ δεν είχες πολλά χρήματα και θέλεις λίγο να παρατείνεις την νεότητα σου. ΕΝΟΧΟΣ ΑΛΛΑ ΑΦΕΘΗΚΕ ΕΛΕΎΘΕΡΟΣ ΜΕ ΑΝΑΣΤΟΛΗ (ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΟΝΤΙΝΟΤΕΡΟ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑ)

Είσαι 45 και βάλε; Το δέχομαι ότι τα λάθη δεν σταματούν να γίνονται αλλά είσαι για μπάτσες. Εσύ που έχεις φάει με το κουτάλι (και το πιρούνι) την ζωή, εσύ που έχεις γνωρίσει τις αντιξοότητες και εξακολουθείς να παλεύεις κάθε μέρα, εσύ που έχεις αποκτήσει πλέον τα λεφτά που πάντα ονειρευόσουν (λίγοι είναι αυτοί), εσύ που διδάσκεις και νουθετείς κ.τ.λ. γιατί συνεχίζεις να κάνεις π@π@ριες; ΕΝΟΧΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΟ

Πέρα από την πλάκα αυτό που βλέπω καθημερινά γύρω μου είναι “κεφάλια αγύριστα”. Κεφάλια άβουλα, παρακινούμενα από την μάζα, αδιάφορα, κοιτάζοντας μόνο την πάρτι τους, κλεισμένα μέσα στον μικρόκοσμο τους όσο χάλια και αν είναι. Κεφάλια που ευθύνες ξέρουν να αποδίδουν, όχι όμως να δέχονται. Κεφάλια που κάνουν τα ίδια λάθη συνεχώς και μυαλό δεν βάζουν.
Δεν γίνεται παντού να φταίει, το κράτος, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, η πολιτεία, ο δήμαρχος, η κοινωνία. Είσαι μέλος αυτής της κοινωνίας, εσύ ψηφίζεις(όταν ψηφίζεις-άλλο μεγάλο θέμα αυτό) και βγάζεις κυβερνήσεις, εσύ συμμετέχεις σε αυτό κράτος και είσαι ένα κομμάτι του. Δεν το έχεις πάρει χαμπάρι ότι έχεις και εσύ κάπου λάθος; Όχι μάλλον. Έχεις ευθύνες όσο μικρός και μεγάλος και αν είσαι. Έχεις ευθύνες όχι μόνο προς τον εαυτό σου αλλά και προς τους γύρω σου.

Τα λάθη επιτρέπονται, τα επαναλαμβανόμενα λάθη είναι ανεπίτρεπτα.

Τα χρόνια φεύγουν

Ο χρόνος περνά μπροστά από τα μάτια μας και εμείς δεν το παίρνουμε χαμπάρι. Μέρες, μήνες, χρόνια φεύγουν έτσι απλά. Χωρίς σκέψη, χωρίς ουσία, χωρίς κάτι το διαφορετικό (ή μήπως δεν μας ενδιαφέρει το διαφορετικό;). Ζούμε με την αναμονή “Άντε να έρθει το καλοκαίρι να πάμε διακοπές, άντε να έρθει το φθινόπωρο να δροσίσει, άντε να τελειώσει και αυτή η δουλειά που έχω”. Και μετά τι;
Η δουλειά σου, η οικογένεια σου, η αγάπη σου, ο έρωτας σου, ο πόνος σου και το χαμόγελο σου, η σκέψη σου και η ψυχή σου γίνονται όλα πλέον μια μονοτονία. Το χειρότερο όμως είναι ότι συμβιβάζεσαι με την κατάσταση, σου αρέσει αυτή η ‘ασφάλεια’, δεν επιδιώκεις το διαφορετικό, την αλλαγή, την στροφή. Φοβάσαι να αλλάξεις, φοβάσαι μην πληγωθείς ή πληγώσεις, φοβάσαι το ξένο, το άγνωστο, το ταξίδι, τον δρόμο πέρα από τον λόφο. Ελπίζω να μην το καταλάβεις τουλάχιστον. Καλύτερα δεν είναι όταν δεν ξέρεις;
Δεν σε κράζω, εξάλλου και εγώ έτσι είμαι και έτσι θα συνεχίσω να είμαι: Ο ίδιος μια ζωή

Οδήγηση: Περί γούστου… (Part III και τελευταίο)

Γουστάρω που όλο και πιο πολλοί νέοι και νέες μαθαίνουν να οδηγούν. Δεν γουστάρω που οι περισσότεροι τελικά μαθαίνουν να οδηγούν λάθος. Γουστάρω που υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που παίρνουν το δίπλωμα με την αξία τους. Δεν γουστάρω αυτούς που τα δίνουν για να το πάρουν. Γουστάρω που υπάρχουν σχολές ασφαλούς οδήγησης. Δεν γουστάρω που οι σχολές οδηγών δεν σε μαθαίνουν να οδηγάς αλλά σε μαθαίνουν να κάνεις οπισθογωνία (ότι πιο άχρηστο) και μάλιστα κόβεσαι αν δεν τι κάνεις σωστά. Έλεος! Γουστάρω που παίρνω το αυτοκίνητο μου και πάω εκδρομές. Δεν γουστάρω που κινδυνεύει η ζωή μου όμως κάθε φορά που κάποιος κάνει μαλ....ς. Και τέλος μια και έξω: Δεν γουστάρω που κάθε μέρα κάποιοι άνθρωποι άλλοτε γνωστοί, άλλοτε φίλοι, άλλοτε συγγενείς άλλοτε γονείς, άλλοτε παιδιά σκοτώνονται στους δρόμους μας. Αφήνουν την τελευταία τους πνοή άδικα. Εξαιτίας του κράτους, εξαιτίας του απέναντι οδηγού, εξαιτίας του ίδιου μας του εαυτού. 32.000 νεκροί από το 1990 μέχρι και το 2008. Πολλαπλάσιοι οι τραυματίες και οι παραπληγικοί. Και από την μια οι νέοι, το μέλλον αυτού του τόπου που θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα οδήγησης έχοντας στα χέρια τους την γνώση, βλέποντας κάθε μέρα της τραγικές επιπτώσεις ενός ατυχήματος, συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ανόητα, σαν να μην έχουν αίσθηση κινδύνου, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να μην τους αφορά. Και από την άλλη οι ωριμότεροι (υποτίθεται) μεσήλικες που έφτιαξαν αυτόν τόπο (όπως τον έφτιαξαν με τα καλά του και τα κακά του) δεν δίνουν το παράδειγμα στους νεότερους, δεν συμβουλεύουν, δεν απαγορεύουν. Πολύ απλά δεν τους νοιάζει…

Ώσπου μια μέρα δεν θα κλαίει μόνο ο άγνωστος. Θα κλαίς και εσύ αλλά τότε θα είναι αργά…

Οδήγηση: Περί γούστου… (Part IΙ)

Η συνέχεια…

Γουστάρω την Εγνατία Οδό. Δεν γουστάρω που τελείωσε με τόσα χρόνια καθυστέρηση (ένα κομμάτι 4 χλμ ακόμη δεν τελείωσε). Γουστάρω που κινούμαι με ασφάλεια στην Εγνατία Οδό. Δεν γουστάρω που όταν κινούμαι με 130χλμ/ω (το όριο ταχύτητας) στην Εγνατία με προσπερνά οποιοδήποτε τετράτροχο (ασχέτως σε τι κατάσταση μπορεί να βρίσκεται). Γουστάρω πολύ τα τούνελ. Δεν γουστάρω αυτούς που κινούνται υπερβολικά γρήγορα και χωρίς φώτα μέσα στα τούνελ.

Γουστάρω να κινούμαι σε επαρχιακούς δρόμους, αρκεί να έχει καλή άσφαλτο. Δεν γουστάρω αυτούς που νομίζουν ότι οι δρόμοι τους ανήκουν και συμπεριφέρονται αναλόγως. Γουστάρω να οδηγώ ήρεμος το αυτοκίνητο μου. Δεν γουστάρω που δεν έχει περάσει έστω και μια μέρα χωρίς να βρίσω μέσα στο αυτοκίνητο μου. Γουστάρω να πηγαίνω στην θάλασσα με το αυτοκίνητο. Δεν γουστάρω που όλοι “βιάζονται” να πάνε στην θάλασσα. Γουστάρω να βλέπω να κινούνται γύρω μου γρήγορα, όμορφα, ακριβά αυτοκίνητα. Δεν γουστάρω που οι οδηγοί τους είναι συνήθως μ@λ@..ς. Γουστάρω την δυνατή μουσική στο αυτοκίνητο (όχι την πολύ δυνατή). Δεν γουστάρω τα νταμπα-ντούμπα, τα σκυλάδικα και τα mainstream (ανάθεμα αν ήξερε κανείς από αυτούς τι ακούνε εκείνη την ώρα ή ποιος τραγουδάει).


To be continued…

Οδήγηση: Περί γούστου… (Part I)

Ο λόγος γι’ αυτά που βλέπουμε κάθε μέρα στο δρόμο...
Δεν γουστάρω αυτούς/ές που οδηγούν στο περιφερειακό στην μεσαία λωρίδα με 70χλμ/α ενώ η δεξιά λωρίδα είναι άδεια. Δεν γουστάρω αυτούς που αλλάζουν λωρίδες με το έτσι θέλω χωρίς φλάς και πρέπει εσύ να μυρίσεις τα νύχια σου… Γουστάρω που βάλανε κάμερες ελέγχου κυκλοφορίας στον περιφερειακό μπας και επιτέλους γίνει κάποτε. Δεν γουστάρω που σπάσανε τις κάμερες κάποια ζώα (αλίμονο αν ήξεραν για ποιο λόγο ήταν εκεί οι κάμερες, απλώς επειδή ήταν κάμερες τις σπάσανε). Γουστάρω που βλέπω πολλούς νέους να φορούν ζώνη. Δεν γουστάρω που τους βλέπω να μιλούν στο κινητό και να σε προσπερνούν με 120χλμ/ω. Γουστάρω όταν με ευχαριστούν στην περίπτωση που δώσω σε κάποιον την προτεραιότητα. Δεν γουστάρω που τις περισσότερες φορές πολλοί, γράφουν στα @.…δι@ τους την προτεραιότητα. Γουστάρω όταν βλέπω αρκετούς να σταματούν σε πορτοκαλί φανάρι. Δεν γουστάρω τους περισσότερους που περνούν με κόκκινο. Γουστάρω όταν βλέπω αναβάτες με κράνος. Δεν γουστάρω όμως όταν τους βλέπω να οδηγούν αντίθετα σε μονόδρομο. Γουστάρω όταν αφήνω τον πεζό να διασχίσει το δρόμο. Δεν γουστάρω όταν ο πεζός διασχίζει τον δρόμο οπουδήποτε και όποτε του καπνίσει(χωρίς αίσθηση κινδύνου).

Θα ακολουθήσουν πολλά περισσότερα

Βλακεία vs Ελπίδα: Μια χαμένη υπόθεση

Την βλέπω, την ακούω, την νιώθω, την αισθάνομαι …
Ο λόγος για την βλακεία που μας έχει κυριεύσει , για την βλακεία που την θεωρούμε αυτονόητη, για τη βλακεία που την έχουμε ως κάτι το φυσιολογικό ενώ δεν είναι.
Βλέποντας πριν λίγες μέρες στην (σκατο)τηλεόραση τον Καραμανλή να μιλάει στην Θεσσαλονίκη σε μια συγκέντρωση νέων παρατηρούσα το πλήθος από κάτω σε έξαλλη κατάσταση να παραληρεί, να φωνάζει, να χοροπηδά σαν καγκουρό. Έμοιαζε με rock συναυλία του Marilyn Manson μαζί με τους NIN.
Το ίδιο γίνεται και στα άλλα κόμματα, εξάλλου τυχαίο ήταν το παράδειγμα. Και αναρωτιέσαι γιατί το κάνουν αυτό, τι συμφέροντα έχουν, τι προσπαθούν να πετύχουν, τι όφελος θα έχουν. Αυτό που με ανησυχεί όμως είναι ότι όλοι οι υπόλοιποι (οι ουδέτεροι, οι σοφότεροι, οι λιγότερο βλάκες, οι στ@ρχι..@ τους) θεωρούν αυτονόητη πλέον αυτή την συμπεριφορά. Και όμως αυτά τα άτομα-ζώα ζουν ανάμεσα μας, μ’ αυτά τα άτομα-ζώα επικοινωνούμε, συνεργαζόμαστε, μαλώνουμε, ελπίζουμε, πιστεύουμε. Αυτά τα άτομα-ζώα όμως στο μέλλον (δυστυχώς) θα κυβερνούν, αυτά τα άτομα θα χωθούν στο δημόσιο, αυτά τα άτομα θα είναι οι νέοι ψευτόμαγκες.
Και σε σένα τι σε νοιάζει; Με νοιάζει γιατί υπάρχουν ανάμεσα μας αυτοί που αξίζουν, αυτοί που καταφέρνουν πράγματα ή προσπαθούν μέσα από δυσκολίες για κάτι καλύτερο και βλέποντας την αδικία που επικρατεί γύρω τους απογοητεύονται…
Τι ελπίδα να έχεις για το μέλλον όταν βλέπεις (την πλειοψηφία) νέους, 22, 25, 28 χρονών να τρέχουν πίσω από τους πολιτικούς και να στήνουν κώλο για να χωθούν κάπου…

Μετά από καιρό...

Είχα πολύ καιρό να γράψω στο blog μου. Όχι ότι δεν είχα κάτι να γράψω αλλά λίγο βαρεμάρα, λίγο δουλειά, λίγο απ' όλα (χωρίς κρεμμύδι) το παραμέλησα. Την ευκαιρία να το ξαναθυμηθώ μου την έδωσε ένα άλλο blog, το http://superfastlane.blogspot.com/, δανειζόμενο μια παλιότερη ανάρτηση. Να’ στε καλά παιδιά…

Από’ δω και στο εξής οι αναρτήσεις μου θα πληθύνουν…

Το μαύρο χάλι της Μοναστηρίου

Είμαι 10 χρονών (15 χρόνια πίσω πάμε τώρα...) και θυμάμαι να ταξιδεύω προς Θεσσαλονίκη μαζί με τους γονείς μου με ένα Datsun 120Y με σκοπό να παραδώσουμε ρούχα σε κάποιες βιοτεχνίες όπως κάθε Σάββατο. Αμιδρά θυμάμαι τις αναταράξεις στον δρόμο μπαίνοντας στην Θεσσαλονίκη.

Γυμνάσιο-Λύκειο: Έχοντας ξεπεράσει τα χρόνια της αθωότητας και με ένα nissan sunny πλέον στα χέρια του father και εγώ ως περήφανος συνοδηγός πλέον (στην ίδια διαδρομή πάντα) αρχίζω να αντιλαμβάνομαι που οφείλονταν οι αναταράξεις της συγκεκριμένης διαδρομής:
Στην λεωφόρο Μοναστηρίου.Σε μία από τις μεγαλύτερες εισόδους της πόλης.

25 σήμερα και με δικό μου αυτοκίνητο πλέον, δεν έχω περάσει μια φορά από το συγκεκριμένο σημείο χωρίς να σκυλοβρίσω τον οποιοδήποτε υπεύθυνο.
Η κατάσταση του δρόμου είναι χειρότερη από άθλια.Το κομμάτι από τα ΚΤΕΛ Μακεδονία μέχρι την είσοδο της οδού Γιαννιτσών είναι κατάλληλο μόνο για τρακτέρ.
Αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια και είναι ένα ακόμα αμαρτωλό κομμάτι της Δυτικής Θεσσαλονίκης.

Όσο μεγαλώνω...

Όσο μεγαλώνω αλλάζει ο τρόπος σκέψης. Αρχίζω να βλέπω τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά.Δεν ήμουν και ούτε είμαι ο άνθρωπος της αλλαγής. Όταν πιστεύω κάτι το υπερασπίζομαι και δεν αλλάζω γνώμη καθόλου μα καθόλου εύκολα, αλλά εδώ κάτι συμβαίνει. Όσο περνάνε τα χρόνια όλο και περισσότερο οι ιδέες μας κλονίζονται, τα οχυρά μας το ένα μετά το άλλο πέφτουν, οι αξίες μας χάνονται, τα πάντα απομυθοποιούνται και δυστυχώς μόνο ένα στοιχείο αρχίζει να επικρατεί:Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ

Υ.Σ 1:Θα επιστρέψω με περισσότερη ανάλυση.
Υ.Σ 2:Καλή χρονιά αν και λίγο αργά.