Βλακεία vs Ελπίδα: Μια χαμένη υπόθεση

Την βλέπω, την ακούω, την νιώθω, την αισθάνομαι …
Ο λόγος για την βλακεία που μας έχει κυριεύσει , για την βλακεία που την θεωρούμε αυτονόητη, για τη βλακεία που την έχουμε ως κάτι το φυσιολογικό ενώ δεν είναι.
Βλέποντας πριν λίγες μέρες στην (σκατο)τηλεόραση τον Καραμανλή να μιλάει στην Θεσσαλονίκη σε μια συγκέντρωση νέων παρατηρούσα το πλήθος από κάτω σε έξαλλη κατάσταση να παραληρεί, να φωνάζει, να χοροπηδά σαν καγκουρό. Έμοιαζε με rock συναυλία του Marilyn Manson μαζί με τους NIN.
Το ίδιο γίνεται και στα άλλα κόμματα, εξάλλου τυχαίο ήταν το παράδειγμα. Και αναρωτιέσαι γιατί το κάνουν αυτό, τι συμφέροντα έχουν, τι προσπαθούν να πετύχουν, τι όφελος θα έχουν. Αυτό που με ανησυχεί όμως είναι ότι όλοι οι υπόλοιποι (οι ουδέτεροι, οι σοφότεροι, οι λιγότερο βλάκες, οι στ@ρχι..@ τους) θεωρούν αυτονόητη πλέον αυτή την συμπεριφορά. Και όμως αυτά τα άτομα-ζώα ζουν ανάμεσα μας, μ’ αυτά τα άτομα-ζώα επικοινωνούμε, συνεργαζόμαστε, μαλώνουμε, ελπίζουμε, πιστεύουμε. Αυτά τα άτομα-ζώα όμως στο μέλλον (δυστυχώς) θα κυβερνούν, αυτά τα άτομα θα χωθούν στο δημόσιο, αυτά τα άτομα θα είναι οι νέοι ψευτόμαγκες.
Και σε σένα τι σε νοιάζει; Με νοιάζει γιατί υπάρχουν ανάμεσα μας αυτοί που αξίζουν, αυτοί που καταφέρνουν πράγματα ή προσπαθούν μέσα από δυσκολίες για κάτι καλύτερο και βλέποντας την αδικία που επικρατεί γύρω τους απογοητεύονται…
Τι ελπίδα να έχεις για το μέλλον όταν βλέπεις (την πλειοψηφία) νέους, 22, 25, 28 χρονών να τρέχουν πίσω από τους πολιτικούς και να στήνουν κώλο για να χωθούν κάπου…

Μετά από καιρό...

Είχα πολύ καιρό να γράψω στο blog μου. Όχι ότι δεν είχα κάτι να γράψω αλλά λίγο βαρεμάρα, λίγο δουλειά, λίγο απ' όλα (χωρίς κρεμμύδι) το παραμέλησα. Την ευκαιρία να το ξαναθυμηθώ μου την έδωσε ένα άλλο blog, το http://superfastlane.blogspot.com/, δανειζόμενο μια παλιότερη ανάρτηση. Να’ στε καλά παιδιά…

Από’ δω και στο εξής οι αναρτήσεις μου θα πληθύνουν…