Θυμάσαι την μυρωδιά της παπαρούνας;
Θυμάσαι τα μάτια της γάτας να λαμποκοπούν στα δυνατά φώτα;
Θυμάσαι που κοιτούσες με τις ώρες τα περιστέρια του γείτονα να ανεβαίνουν ψηλά στο ουρανό και να πέφτουν με ορμή κάνοντας ένα απίστευτό θόρυβο;
Θυμάσαι το αυτοκίνητο, με τα κίτρινα φανάρια και τα ξεβιδωμένα χερούλια, να σε πηγαίνει βόλτα;
Θυμάσαι την πρωτομαγιά που καθόσουν στο χώμα, εξουθενωμένος από το πολύ παιχνίδι;
Θυμάσαι τον παππού σου να σε αγκαλιάζει και να χαμογελά;
Αλήθεια, θυμάσαι τι ονειρευόσουν στα 10, στα 12, στα 16;
Θυμάσαι πόσα βράδια πέρασες πλημμυρισμένος από σκέψεις και ελπίδες;
Πες μου τι θυμάσαι, τι θέλεις να θυμάσαι και τι θέλεις να ξεχάσεις.
Πες μου κάτι.
Πες μου για τα όνειρα που είδες χθες το βράδυ, για αυτά που σε βασανίζουν, για το χαμόγελο που πλέον κρύβεται, για τη καρδιά σου που γερνάει, για την ψυχή σου που έχει ξεχάσει να πετάει…
