Η κρίση χτύπησε την Ελλάδα το 2009;
Ναι, αν εννοούμε την οικονομική κρίση, όχι όμως με την ευρύτερη έννοια. Ήδη
όταν γεννήθηκα υπήρχε κρίση παρόλο που άρχισα να την καταλαβαίνω (νομίζω) τώρα
τελευταία. Η αλήθεια είναι ότι κρίση έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στον χρόνο
και σήμερα λόγω των συνθηκών έχει ξαναβγεί στην επιφάνεια.
Για τους περισσότερους όμως η κρίση
έχει αυστηρώς οικονομική έννοια ανεξάρτητα αν είναι οικονομολόγοι, βουλευτές, επιχειρηματίες
ή απλοί πολίτες και ίσως έχουν δίκιο. Η μήπως όχι;
Έστω λοιπόν ότι ξυπνάμε αύριο το πρωί
και το μεγαλύτερο χρέος ως δια μαγείας έχει εξαφανιστεί (π.χ. χρωστάμε μόνο το
50% του ΑΕΠ), έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, οι μισθοί έχουν ανέβει, οι φόροι
έχουν μειωθεί, η ανεργία κυμαίνεται μεταξύ 5-7%, τα δάνεια δίνονται απλόχερα
από τις τράπεζες και οι ευρωπαίοι λένε τα καλύτερα λόγια για μας. Όλοι
ευχαριστημένοι λοιπόν. Η χώρα έχει μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Πιστεύετε όμως ότι
αυτό το παραμύθι θα κρατούσε για πολύ;
Να σας θυμίσω ότι μόλις πριν από λίγα
χρόνια ήμασταν στην κατάσταση που περιγράφω πιο πάνω (με εξαίρεση το χρέος και
τα πλεονάσματα). Η χώρα βάδιζε στο δρόμο της ανάπτυξης, της ευημερίας,
προσπαθούσε να ακολουθήσει τις αναπτυγμένες χώρες της ΕΕ και όλα έδειχναν ότι ένα
μέλλον λαμπρό προδιαγράφονταν για τους πολίτες της. Μήπως όμως οι πολίτες της όμως
δεν ήταν έτοιμοι να την ακολουθήσουν;
Βλέπετε οι πολίτες της ουδέποτε
μπόρεσαν να αλλάξουν ως άνθρωποι, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν τη νοοτροπία τους, τον
τρόπο σκέψη τους και τις πράξεις τους παρόλο που τα χρόνια περνούσαν. Παρέμεναν
εγκλωβισμένοι σε έναν μάταιο πόλεμο με το κράτος. Το κράτος έτσι έχανε σιγά-σιγά
την σημαντικότερη έννοια του.
Την έννοια της οργανωμένης πολιτικής
οντότητας. Πότε οι πολίτες της δεν κατάφεραν να χτίσουν μια υγιή σχέση με το
κράτος στο οποίο ζούσαν. Πάντα το έβλεπαν σαν το κράτος-εχθρός. Κλεισμένοι στο
καβούκι του σπιτιού τους και στην ασφάλεια(;) των οικογενειών τους κοιτούσαν
πάντα το τομάρι τους θεωρώντας το κράτος τον κακό μπαμπούλα.
Όταν κάποιον, λοιπόν, τον βλέπεις σαν
εχθρό προσπαθείς να τον ξεζουμίσεις, να τον ληστέψεις, να τον σπάσεις, να τον
κάψεις και να το εξευτελίσεις. Προσπαθείς να επωφεληθείς ενώ κάνεις και τα στραβά
μάτια όταν βλέπεις έναν τρίτο να κάνει το ίδιο.
Η σχέση όμως κράτους-πολίτη έτσι,
έγινε αμοιβαία. Το κράτος άρχισε να μην εμπιστεύεται τους πολίτες του. Τους εκμεταλλευόταν,
τους λοιδορούσε και τους φόρτωνε όλα τα στραβά αυτού του τόπου. Κανείς πλέον δεν
είχε την ευθύνη. Και αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχιζόταν για πολλά χρόνια.
