Στο παγκάκι

Εκεί ήρθε το τέλος του δικού μου καλοκαιριού, σε ένα παγκάκι, απέναντι από την θάλασσα, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Θεσσαλονίκη. 

Βρεγμένοι και οι δύο με τον ήλιο να προσπαθεί να μας ζεστάνει και με τις σκέψεις μας να τρέχουν στα μελλούμενα. 

Πως και πως περίμενα αυτό το καλοκαίρι και τώρα είμαι αδειανός, νιώθω σαν να μου ξέφυγε μέσα από τα χέρια. 

Δεν μπορώ να θυμηθώ τις στιγμές και τις σκέψεις που το γέμισαν. 

Δεν το μετανιώνω γιατί σίγουρα δεν θα έκανα κάτι διαφορετικό ακόμη και αν ο χρόνος γύριζε πίσω. 

Μακάρι να προσπαθούσα να νιώθω λίγο παραπάνω την κάθε μέρα που περνά.

Δύο ίσον ένα

Δύο σώματα ενωμένα

Δύο ψυχές σφιχτά δεμένες

Δύο καρδιές απόλυτα συντονισμένες

Μακριά από τα πάντα

Στον δικό τους κόσμο

Στον ονειρικό τους τόπο

Έστω και για μια στιγμή

Σκοτεινή πόλη

Ήρθαν τα σύννεφα

Και η πόλη σκοτείνιασε

Μελαγχόλησε

Αγρίεψε

Της θύμισε τον άλλο εαυτό της

Τον θορυβώδη

Τον απομονωμένο

Τον σκοτεινό

Ήρθαν τα σύννεφα

Σαν απειλή

Σαν υπενθύμιση

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Δεν το νιώθεις;

Δεν νιώθεις να σου φεύγει;

Δεν νιώθεις να σου χαραμίζετε;

Δεν νιώθεις να ξοδεύετε άσκοπα;

Ίσως είναι νωρίς ακόμα

Ίσως δεν σκέφτεσαι ακόμα έτσι

Ίσως πάλι είσαι από αυτούς

Τους λίγους

Τους άγνωστους

Τους τυχερούς

Χτίζοντας το όνειρο

Κάθε βράδυ

Στο κρεβάτι

Στην επίπονη προσπάθεια να κοιμηθώ

Μ’ αρέσει να χτίζω το όνειρο

Να το φαντάζομαι και να το νιώθω

Να το αλλάζω και να το σβήνω

Και πάλι από την αρχή

Κάθε βράδυ

Κτίζοντας γοτθικούς πύργους

Στήνοντας συρματοπλέγματα

Πλάθοντας ανούσιες ιστορίες

Περιμένοντας να έρθουν στο όνειρο μου

Welcome to life

Και τώρα τι;

Πάλι από την αρχή;

Πάλι η ίδια προσπάθεια;

Και μέχρι τότε τι;

Νιώθοντας ήδη το βάρος

Με το σκοτάδι να πλησιάζει

Και την καρδιά να σφίγγει

Άδεια ψυχή

Περιμένοντας

Ελπίζοντας

Ανασαίνοντας

Μεσημέρι Κυριακής

Πάντα κάτι έχει αυτό το μεσημέρι

Πάντα κάτι είναι διαφορετικό

Ίσως φταίνε τα λίγα αυτοκίνητα στους δρόμους

Τα κατεβασμένα ρολά των καταστημάτων

Τα λίγα άτομα που περπατούν

Είναι αυτή η αίσθηση που σου δίνει αυτή η μέρα

Το σφίξιμο στο στομάχι

Η μελαγχολία

Η μπερδεμένη σκέψη

Είναι αυτή επιστροφή που σε πληγώνει

Τα χιλιόμετρα τρέχουν σαν νερό

Εκατοντάδες

Χιλιάδες

Μέρα και νύχτα

Με βροχή και με ομίχλη

Τα χιλιόμετρα φεύγουν και έρχονται

Και σε ταξιδεύουν

Σε μέρη που πήγες

Σε μέρη που θα πας

Σε μέρη που θα ήθελες να ξαναπάς

Κρατώντας την στιγμή με μια φωτογραφία

Αυτή την στιγμή περίμενες

Και πάλι απ’ την αρχή

Ο χειμώνας της αναμονής

Πάντα ερχόσουν

Και πάντα έφευγες

Και εγώ ζούσα με την αναμονή

Μετρούσα μέρες και ώρες

Υπολόγιζα αργίες

Χαιρόμουν και λυπόμουν

Έπεφτα και σηκωνόμουν

Ανέμενα

Και αναμένω ακόμη

Άρωμα από παλιά, γεύση από σήμερα

Ήταν ωραία χθες

Ο χρόνος γύρισε για λίγο πίσω

Τα χρόνια έμοιαζαν μέρες

Ήταν περίεργα χθες

Η λίγη ψυχράδα

Η περισσότερη τυπικότητα

Ήταν διαφορετικά χθες

Το “άλλο” βλέμμα

Η “άλλη” σκέψη

Δεν αντέχεται

Δεν αντέχεται αυτό το πάνε έλα

Αυτή η συνεχής ημερομηνία λήξης

Ο δεδομένος αποχαιρετισμός

Η θλίψη που αφήνει

Και η προσμονή για το επόμενο

Άλλο ένα κρύο βράδυ

Με το χιόνι να πέφτει στο παράθυρο σου

Και την τρομπέτα του Mile Davis να μου κρατά συντροφιά

Καληνύχτα honey

Χωρίς καληνύχτα

Μια στιγμή που δεν κρατάς

Ή την κρατάς για να σου θυμίζει

Χωρίς καληνύχτα μετά από χρόνια

Και μια αγωνία όλο το βράδυ

Μια ταραχή και μια αβεβαιότητα

Με το κινητό δίπλα

Και με τα όνειρα μόνο για συντροφιά

Με το λεωφορείο

Μετά από 3-4 χρόνια

Με το λεωφορείο ξανά

Ταξιδεύοντας με τα ακουστικά στο τέρμα

Μισοκοιμισμένος

Με τα τραντάγματα του δρόμου και την νεκρική σιωπή για συντροφιά

Κοιτώντας τα κουφάρια εργοστασίων

Με το λεωφορείο ξανά

Για να έρθω να σε δω

Για να σε κοιτάξω

Για να στο πω ακόμη μια φορά

Και ύστερα να φύγω

Και να περάσω από τα ίδια μέρη

Πόσο διαφορετικά τα βλέπω τώρα

Φταίει η συννεφιά

Μπορεί ένα όνειρο;

Μπορεί ένα όνειρο να σου αποκαλύψει κάτι που έχεις μέσα σου;

Μπορεί με ένα όνειρο να γίνει κάτι μαγικό;

Μπορεί ένα όνειρο να αλλάξει την ζωή σου;

Και όμως μπορεί

Όταν ξυπνήσεις με ένα γλυκό σφίξιμο στο στομάχι

Με ένα ανόητο άγχος

Και με ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ

Τότε αυτή η “ονειρεμένη” σπίθα αρκεί για να αρχίσεις κάτι καλύτερο

Τότε έχει γίνει κάτι το μαγικό

Τόσο απλά

Είναι λίγες

Είναι λίγες οι μέρες

Είναι λίγες οι ώρες

Τι να πρωτοπώ

Τι να σκεφτώ

Μια αγκαλιά αρκεί

Μια ζεστή αγκαλιά

Σαν φιλμ πέρασε και αυτό

Και πάλι ο αποχωρισμός

Δεν μπορώ μακριά σου

Άτιμη Δευτέρα

Από μικρό με στοιχειώνεις

Δεν μ’ αφήνεις να χαρώ λίγο παραπάνω

Με ακολουθείς συνέχεια

Με ρίχνεις ψυχολογικά

Με επαναφέρεις στα καθημερινά

Και όλα ξανά φαίνονται μουντά

Φταίει ίσως και η καρδιά μου που είναι μακριά…

Απογοήτευση

Είναι νωρίς για να είσαι έτσι

Η ζωή μπροστά σου είναι

Ε και;

Έτσι νιώθω

Ξέρω, ξέρω θα μου περάσει…

Μαζεύοντας κλαδιά

Σάββατο πρωί

Και το κλάδεμα αρχίζει

Κλάδεμα και φόρτωμα

Είχα καιρό να κάτσω τόση ώρα στην πίσω αυλή

Και μου φάνηκαν όλα λίγο διαφορετικά

Περνάνε τα χρόνια

Και χάνω πράγματα και στιγμές

Δεν μ’ αρέσει

Έχασα την επαφή

Ήταν ωραία πάντως

Θυμήθηκα για λίγο τα παλιά

Έφερα στα μάτια μου τις αλλαγές τόσων χρόνων

Καταραμένη νοσταλγία

Ευχαριστώ

Τελικά υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω

Που νοιάζονται

Που κοιτάνε και γύρω τους

Που με μια μικρή πράξη μπορούν να προσφέρουν λίγη χαρά

Που σ’ αφήνουν με ένα χαμόγελο στα χείλη

Είναι ωραία να νοιώθεις έτσι μετά από καιρό

Ευχαριστώ (και ας μην ξέρω καν το όνομα σου)

Όλα τρέχουν

Ήρθε ξανά

Η Κυριακή που περίμενα να μην έρθει

Ήρθε και μου την πήρε ξανά μακριά

Όπως κάθε Κυριακή

Ήρθε και έφυγε

Και πάλι τα ίδια

Να τρέχεις και να μην φτάνεις πουθενά

Και η ζωή να φεύγει μέσα από τα χέρια σου με παρηγοριά τις αναμνήσεις και την αναμονή

Η αναμονή μας κρατά ζωντανούς

Αύριο ίσως να είναι καλύτερη μέρα, ίσως…

http://www.youtube.com/watch?v=5l04G9dQwxo