Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Καήκαμε μαζί με τα ξερά



Είμαστε ένας λαός που συνεχίζει και θα συνεχίζει να κοιτά ο καθένας την πάρτη του. Τον μισθό του, το σπίτι του, τις (ελάχιστες πλέον) καταθέσεις του, το παιδί του, την δουλειά του, τον κώλο του (και η λίστα είναι άπειρη).

Παράλληλα θα συνεχίσει να “παράγει” παιδιά ανεκπαίδευτα, αναπαράγοντας ξανά και ξανά την ίδια άρρωστη κοινωνία. Ενήλικες απολίτικους, αδιάφορους, άβουλους και σε σύγχυση. Μια πολιτεία που ο κανόνας γίνεται η εξαίρεση και η εξαίρεση γίνεται κανόνας. Ένα κράτος εχθρό του πολίτη και έναν πολίτη εχθρό του κράτους.

Η κρίση θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν ευκαιρία ώστε να αλλάξει κάτι. Αλλά διαψεύδομαι κάθε μέρα. Ίσως γιατί αυτοί που δημιούργησαν την κρίση (πολύ πριν το 2008-09) είναι οι ίδιοι που την διαχειρίζονται και τώρα, εμείς δηλαδή. Ένας λαός ηρώων που έχει ξεχάσει πως είναι να είσαι πρώτα άνθρωπος.

Ίσως η επόμενη γενιά έχει κάτι να προσφέρει (αφήστε με να ονειρεύομαι). Εμείς οι νέοι το χάσαμε το παιχνίδι. 

Σαν τα χλωρά, καήκαμε μαζί με τα ξερά.

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Εκλογές vol. 2: Πριν βγείτε από το παραβάν


Πριν πάτε να ρίξετε (όσοι πάτε) αυτή την γ@@@μένη ψήφο σκεφτείτε κάποια πράγματα:

Συνειδητοποιήστε, τα 2 μεγάλα κόμματα, που μας έφεραν. Φέρτε στο νου σας όλα τα σκάνδαλα όπου πήραν μέρος (υποβρύχια, Βατοπαίδι, Siemens, υποκλοπές, κουμπάροι, offshore, ολυμπιακοί αγώνες, και άλλα πάρα πολλά) και τα μνημόνια τους που μας τυραννούν κάθε μέρα.

Καταλάβετε ότι αφορά και σας. Τα χρήματα που κλάπηκαν μπορούσαν να είναι ένα καλύτερο σχολείο για το παιδί σας, μια μεγαλύτερη σύνταξη για την γιαγιά σας, μια νέα θέση εργασίας για σας.

Σταματήστε επιτέλους να επηρεάζεστε από την οικογένεια σας. Κριτική σκέψη δεν έχετε; Δεν βλέπετε ότι στραβά πάει το καράβι; Επειδή ο μπαμπάς σας ψηφίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κ.λπ. πρέπει να κάνετε και εσείς το ίδιο; Επειδή σας διόρισε εσάς ή τον αδερφό σας (εις βάρος κάποιου άλλου) θα πρέπει να τους ψηφίζετε μια ζωή; Όταν θα χάσετε την δουλειά σας ή ο μισθός σας γίνει 300€ θα λέτε τα ίδια;

Αποδεχτείτε ότι η πολιτική του μνημονίου δεν οδηγεί πουθενά. Δεν χρειάζεται να αναλύσω το γιατί, το internet μπροστά σας είναι.

Θυμηθείτε ότι η βενζίνη φτάνει τα 2€, ότι το πετρέλαιο θέρμανσης του χρόνου θα είναι 1,5€/l. Ειδικά στην Β. Ελλάδα δεν θα μπορείτε να ζεστάνετε τα σπίτια σας, ο κόσμος (ο άνεργος, ο χαμηλοσυνταξιούχος, ο ξάδερφος σας, η πλειοψηφία) θα υποφέρει από το κρύο. Και μην μου πείτε για φυσικό αέριο ή για ξύλα. Η τιμή τους θα πάει στα ουράνια ενώ ως γνωστόν τα δέντρα είναι ανανεώσιμη πηγή ενέργειας…

Φέρτε στο νου σας το ύψος της ανεργίας στην Ελλάδα (22%), τις καθημερινές αυτοκτονίες, τα γεμάτα ορφανοτροφεία, το χαράτσι της ΔΕΗ, την επιστροφή φόρου που ποτέ δεν πήρατε, το άδειο καλάθι στο super-market, η ποιότητα υγειονομικής περίθαλψης που δέχεστε και η λίστα είναι άπειρη...

Νοιαστείτε για λίγο και για τον άλλον (τον γείτονα, τον συγχωριανό, τον συμπολίτη) και μην κοιτάτε μόνο τον κ@λο σας.

Φροντίστε να μάθετε κάποια πράγματα. Μην τα καταπίνετε αμάσητα. Έχετε το internet, αυτό το πολύτιμο εργαλείο, στα πόδια σας. Αφήστε για λίγο τα παιχνιδάκια σας και το youtube σας. Διαβάστε, ψάξτε, κρίνετε, αποφασίστε, αρνηθείτε, σχολιάστε, σκεφτείτε.

Μην ξεχνάτε κάθε φορά που ψηφίζετε: Ψηφίζετε για εσάς, για την κοινωνία (στην οποία ανήκετε), για το μέλλον των (ίσως και αγέννητων) παιδιών σας, για τους γονείς σας, τους φίλους σας, για τον κάθε άγνωστο, για το κοινό καλό.

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Εκλογές vol. 1: Η ψήφος είναι υποχρέωση, όχι δικαίωμα


Πότε δεν θεώρησα την ψήφο σαν μια αγγαρεία.

Ποτέ δεν αρνήθηκα να ψηφίσω.

Ποτέ δεν βαρέθηκα να ψηφίσω.

Γιατί; Μα επειδή πάντα την έβλεπα ως υποχρέωση. Ως η ελάχιστη υποχρέωση μου σ’ αυτόν τον τόπο. Τον τόπο που όσο και στραβά να αρμενίζουμε, δεν μπορεί, κάτι λειτουργεί σωστά, κάτι μας αρέσει, κάτι μας κρατά εδώ.

Η ψήφος είναι υποχρέωση προς τους υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας. Είναι ίσως το λιθαράκι για κάτι το καλύτερο ή μάλλον η ελπίδα για κάτι καλυτερο. Δεν ψηφίζω μόνο για μένα. Ψηφίζω για την οικογένεια μου, τον γείτονα μου, το χωριό μου, τον δήμο μου, την χώρα μου.

Δεν νοείται να μη ψηφίζει ο άνθρωπος (και ιδιαίτερα ο νέος) που είναι άνεργος, που είναι εργαζόμενος με χαμηλό μισθό, που έχει 2 παιδιά να μεγαλώσει, που διαμαρτύρεται κάθε μέρα για τους δρόμους, την παιδεία, τις ουρές στο ΙΚΑ, τις υπηρεσίες στα νοσοκομεία, την υψηλή φορολογία.

Ίσως περιμένει τα πάντα από το κράτος ενώ αυτός νομίζει ότι δεν έχει καμιά υποχρέωση απέναντι σ’ αυτό. Μια μέρα θα τα βρει μπροστά του αλλά τότε θα είναι αργά. Για κάποιους αυτή η μέρα έχει ήδη φτάσει.

Και γρήγορα έρχεται το ερώτημα: Μα ποιόν να ψηφίσω, όλοι είναι άχρηστοι (μιζαδόροι, διεφθαρμένοι, κλπ), κανείς δεν με εκφράζει, κανείς δεν θα με σκεφθεί την επόμενη μέρα.

Δεν θα σας πω εγώ ποιόν να ψηφίσετε. Πρέπει να το ανακαλύψετε μόνοι σας, να ψάξετε, να βρείτε κάθε κόμμα τι εκφράζει, ποιο είναι το σχέδιο τους, ποιο είναι το παρελθόν τους, ποια πρόσωπα το περιτριγυρίζουν. Ασκείστε κριτική, σκεφτείτε, αναρωτηθείτε. Ξέρετε τον τρόπο να βρείτε άκρη, μην περιμένετε να σας πάρουν από το χεράκι και να σας οδηγήσουν στην κάλπη.

Στο χέρι σας είναι…

Ακολουθεί το Σάββατο το Β’ μέρος

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

5 χρόνια μαζί σου


5 χρόνια
Αγάπης, σκέψεων, έρωτα, δημιουργίας, φόβων, πάθους, χημείας, έκπληξης, ταξιδιών, sex, εμπειριών, πρωτοβουλίας, νίκης και ήττας, δρόμων, απόστασης, αναμονής, μάχης, αισιοδοξίας, συντροφιάς, αγκαλιάς, λύπης και χαράς.

5 χρόνια
Ερωτευμένος, σκεπτόμενος, αληθινός, άτολμος και τολμηρός, ευτυχισμένος, ασφαλής, ιδιαίτερος, επίμονος, τρυφερός, συμβατικός, ουσιαστικός, γεμάτος, βέβαιος, άνετος, απροσδόκητος, ζωντανός.

5 χρόνια
Ελπίζω, ακολουθώ, υπάρχω, δημιουργώ, απολαμβάνω, αναρωτιέμαι, ταξιδεύω, γκρεμίζω, κοιμάμαι, περπατώ, μιλώ, τυλίγομαι, σουφρώνω, πηγαίνω, υποχωρώ, τραγουδώ, συμβιώνω, ισορροπώ, κατακρίνω, λυπάμαι και χαίρομαι, ξαναχτίζω, υπερβαίνω, ζω.

Μαζί σου…


Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Crisis: Η κρίση ενηλικιώθηκε


Η κρίση χτύπησε την Ελλάδα το 2009; Ναι, αν εννοούμε την οικονομική κρίση, όχι όμως με την ευρύτερη έννοια. Ήδη όταν γεννήθηκα υπήρχε κρίση παρόλο που άρχισα να την καταλαβαίνω (νομίζω) τώρα τελευταία. Η αλήθεια είναι ότι κρίση έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στον χρόνο και σήμερα λόγω των συνθηκών έχει ξαναβγεί στην επιφάνεια.

Για τους περισσότερους όμως η κρίση έχει αυστηρώς οικονομική έννοια ανεξάρτητα αν είναι οικονομολόγοι, βουλευτές, επιχειρηματίες ή απλοί πολίτες και ίσως έχουν δίκιο. Η μήπως όχι;

Έστω λοιπόν ότι ξυπνάμε αύριο το πρωί και το μεγαλύτερο χρέος ως δια μαγείας έχει εξαφανιστεί (π.χ. χρωστάμε μόνο το 50% του ΑΕΠ), έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, οι μισθοί έχουν ανέβει, οι φόροι έχουν μειωθεί, η ανεργία κυμαίνεται μεταξύ 5-7%, τα δάνεια δίνονται απλόχερα από τις τράπεζες και οι ευρωπαίοι λένε τα καλύτερα λόγια για μας. Όλοι ευχαριστημένοι λοιπόν. Η χώρα έχει μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Πιστεύετε όμως ότι αυτό το παραμύθι θα κρατούσε για πολύ;

Να σας θυμίσω ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια ήμασταν στην κατάσταση που περιγράφω πιο πάνω (με εξαίρεση το χρέος και τα πλεονάσματα). Η χώρα βάδιζε στο δρόμο της ανάπτυξης, της ευημερίας, προσπαθούσε να ακολουθήσει τις αναπτυγμένες χώρες της ΕΕ και όλα έδειχναν ότι ένα μέλλον λαμπρό προδιαγράφονταν για τους πολίτες της. Μήπως όμως οι πολίτες της όμως δεν ήταν έτοιμοι να την ακολουθήσουν;

Βλέπετε οι πολίτες της ουδέποτε μπόρεσαν να αλλάξουν ως άνθρωποι, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν τη νοοτροπία τους, τον τρόπο σκέψη τους και τις πράξεις τους παρόλο που τα χρόνια περνούσαν. Παρέμεναν εγκλωβισμένοι σε έναν μάταιο πόλεμο με το κράτος. Το κράτος έτσι έχανε σιγά-σιγά την σημαντικότερη έννοια του.

Την έννοια της οργανωμένης πολιτικής οντότητας. Πότε οι πολίτες της δεν κατάφεραν να χτίσουν μια υγιή σχέση με το κράτος στο οποίο ζούσαν. Πάντα το έβλεπαν σαν το κράτος-εχθρός. Κλεισμένοι στο καβούκι του σπιτιού τους και στην ασφάλεια(;) των οικογενειών τους κοιτούσαν πάντα το τομάρι τους θεωρώντας το κράτος τον κακό μπαμπούλα.

Όταν κάποιον, λοιπόν, τον βλέπεις σαν εχθρό προσπαθείς να τον ξεζουμίσεις, να τον ληστέψεις, να τον σπάσεις, να τον κάψεις και να το εξευτελίσεις. Προσπαθείς να επωφεληθείς ενώ κάνεις και τα στραβά μάτια όταν βλέπεις έναν τρίτο να κάνει το ίδιο.

Η σχέση όμως κράτους-πολίτη έτσι, έγινε αμοιβαία. Το κράτος άρχισε να μην εμπιστεύεται τους πολίτες του. Τους εκμεταλλευόταν, τους λοιδορούσε και τους φόρτωνε όλα τα στραβά αυτού του τόπου. Κανείς πλέον δεν είχε την ευθύνη. Και αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχιζόταν για πολλά χρόνια.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Σκόρπιες σκέψεις μόνο για σένα


Κοντεύουν 5 χρόνια από τότε που με είδες με άλλη ματιά
Και άλλαξε έτσι απλά η ζωή
Έγινε όμορφη, περίεργη, διαφορετική, γεμάτη και ενδιαφέρουσα
Και είσαι από τότε δίπλα και εγώ είμαι δίπλα σου
Με μια αγκαλιά, μια ταυτόχρονη σκέψη, ή έστω με μια ματιά
Και με έναν έρωτα να ντύνεται αγάπη

Το ξέρω ότι η απόσταση κάποιες φορές μετατρέπεται σε τοίχο αδιαπέραστο, μας  πληγώνει, μας ξεχνά, μας συνηθίζει
Δυναμώνει όμως τα αισθήματα, προσπαθεί να επαναφέρει εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι (αν και δεν τα καταφέρνει), φέρνει την ανυπομονησία, μας πικραίνει γλυκά

Το ξέρω ότι είσαι η ζωή που αναπνέει μέσα μου
Η μόνιμη μου σκέψη και το πιο τρελό μου συναίσθημα
Η συνήθεια μου και η έκπληξη μου

Δεν θέλω να χαλάσει όλο αυτό
Θέλω μόνο να αλλάζει, να προσαρμόζεται, να διαφοροποιείται πάντα προς το καλύτερο

Μόνο για σένα

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Αργά τη νύχτα

Είναι τότε που ξυπνάνε τα όνειρα και οι σκέψεις σου πνίγουν το κεφάλι. 

Στριμωγμένος μεταξύ πραγματικού και φανταστικού.

Υπόσχεσαι, αλλάζεις, υπολογίζεις, ελπίζεις, χαμογελάς και κλαις.

Και μετά χάνονται όλα σαν μια καλή ανάμνηση.