Γουστάρω που όλο και πιο πολλοί νέοι και νέες μαθαίνουν να οδηγούν. Δεν γουστάρω που οι περισσότεροι τελικά μαθαίνουν να οδηγούν λάθος. Γουστάρω που υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που παίρνουν το δίπλωμα με την αξία τους. Δεν γουστάρω αυτούς που τα δίνουν για να το πάρουν. Γουστάρω που υπάρχουν σχολές ασφαλούς οδήγησης. Δεν γουστάρω που οι σχολές οδηγών δεν σε μαθαίνουν να οδηγάς αλλά σε μαθαίνουν να κάνεις οπισθογωνία (ότι πιο άχρηστο) και μάλιστα κόβεσαι αν δεν τι κάνεις σωστά. Έλεος! Γουστάρω που παίρνω το αυτοκίνητο μου και πάω εκδρομές. Δεν γουστάρω που κινδυνεύει η ζωή μου όμως κάθε φορά που κάποιος κάνει μαλ....ς. Και τέλος μια και έξω: Δεν γουστάρω που κάθε μέρα κάποιοι άνθρωποι άλλοτε γνωστοί, άλλοτε φίλοι, άλλοτε συγγενείς άλλοτε γονείς, άλλοτε παιδιά σκοτώνονται στους δρόμους μας. Αφήνουν την τελευταία τους πνοή άδικα. Εξαιτίας του κράτους, εξαιτίας του απέναντι οδηγού, εξαιτίας του ίδιου μας του εαυτού. 32.000 νεκροί από το 1990 μέχρι και το 2008. Πολλαπλάσιοι οι τραυματίες και οι παραπληγικοί. Και από την μια οι νέοι, το μέλλον αυτού του τόπου που θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα οδήγησης έχοντας στα χέρια τους την γνώση, βλέποντας κάθε μέρα της τραγικές επιπτώσεις ενός ατυχήματος, συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ανόητα, σαν να μην έχουν αίσθηση κινδύνου, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να μην τους αφορά. Και από την άλλη οι ωριμότεροι (υποτίθεται) μεσήλικες που έφτιαξαν αυτόν τόπο (όπως τον έφτιαξαν με τα καλά του και τα κακά του) δεν δίνουν το παράδειγμα στους νεότερους, δεν συμβουλεύουν, δεν απαγορεύουν. Πολύ απλά δεν τους νοιάζει…
Ώσπου μια μέρα δεν θα κλαίει μόνο ο άγνωστος. Θα κλαίς και εσύ αλλά τότε θα είναι αργά…
