5:30 Tuesday morning
Your hand…
Wtf?
Surprise!!!
Yes, Yes, Yes
No more comments
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010
Το χάσαμε;
Κάπου στην πορεία το χάσαμε
Το χριστουγεννιάτικο κλίμα
Τι φταίει;
Δεν ξέρω
Ίσως η απουσία χρημάτων
Ίσως κάθε χρόνο το ίδιο νιώθω
Τι είναι Χριστούγεννα;
Η προετοιμασία για τα Χριστούγεννα
Anyway
Καλές γιορτές να έχουμε
Τις χρειαζόμαστε…
Το χριστουγεννιάτικο κλίμα
Τι φταίει;
Δεν ξέρω
Ίσως η απουσία χρημάτων
Ίσως κάθε χρόνο το ίδιο νιώθω
Τι είναι Χριστούγεννα;
Η προετοιμασία για τα Χριστούγεννα
Anyway
Καλές γιορτές να έχουμε
Τις χρειαζόμαστε…
Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010
Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010
Ξανά είδα (χιόνι)
Ω ναι!
Ανοίγοντας το πατζούρι το διαπίστωσα
Είχε χιονίσει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης
Μετά από αρκετό καιρό
Και σου φαίνεται λίγο περίεργο να καθαρίζεις το αυτοκίνητο από το χιόνι στο κέντρο της πόλης
Ωραία πράγματα
Ωραία και η ανηφόρα που δεν μπορούσα να ανέβω (αλλά τελικά την ανέβηκα με μπαντιλίκια…)
Από τα λίγα πρωινά που ήταν ωραία
Ανοίγοντας το πατζούρι το διαπίστωσα
Είχε χιονίσει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης
Μετά από αρκετό καιρό
Και σου φαίνεται λίγο περίεργο να καθαρίζεις το αυτοκίνητο από το χιόνι στο κέντρο της πόλης
Ωραία πράγματα
Ωραία και η ανηφόρα που δεν μπορούσα να ανέβω (αλλά τελικά την ανέβηκα με μπαντιλίκια…)
Από τα λίγα πρωινά που ήταν ωραία
Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010
Γιατί έτσι
4 λεπτά και 24 δευτερόλεπτα
Αυτά κρατάω από την σημερινή μέρα
Ακούγοντας το ‘Could it be any Harder’
Γιατί ήθελα να το ακούσω
Γιατί έτσι…
http://www.youtube.com/watch?v=PWp6OuMtbTw
(fade away, fade away, fade away ahhah) x3
You left me with goodbye and open arms
A cut so deep I don't deserve
Well you were always invincible in my eyes
And the only thing against us now is time
Chorus :
Could it be any harder to say goodbye
live without you,
Could it be any harder to watch you go, to face what's true
If I only had one more day (fade away, fade away, fade away, ahhah)
I lie down and blind myself with laughter
Well A quick fix of hope is what I'm needin'
And how I wish that I could turn back the hours
But I know I just don't have the power yea
Chorus :
Well I'd jump at the chance
We'd drink and we'd dance
And I'd listen close to your every word,
As if it's your last, but I know it's your last,
Cause today, oh, you're gone.
Could it be any harder (yea fade away, fade away, fade away ohhhh)
Could it be any harder (yea fade away, fade away, fade away)
Oh yea yea could it be any harder to live my life without you?
Could it be any harder? I'm all alone, I'm all alone.
Like sand on my feet
The smell of sweet perfume
You stick to me forever baby
I wish you didn't go,
I wish you didn't go,
I wish you didn't go away
To touch you again,
With life in your hands.
It couldn't be any harder.. harder.. harder
(fade away, fade away, fade away, ahhhh) x3
Αυτά κρατάω από την σημερινή μέρα
Ακούγοντας το ‘Could it be any Harder’
Γιατί ήθελα να το ακούσω
Γιατί έτσι…
http://www.youtube.com/watch?v=PWp6OuMtbTw
(fade away, fade away, fade away ahhah) x3
You left me with goodbye and open arms
A cut so deep I don't deserve
Well you were always invincible in my eyes
And the only thing against us now is time
Chorus :
Could it be any harder to say goodbye
live without you,
Could it be any harder to watch you go, to face what's true
If I only had one more day (fade away, fade away, fade away, ahhah)
I lie down and blind myself with laughter
Well A quick fix of hope is what I'm needin'
And how I wish that I could turn back the hours
But I know I just don't have the power yea
Chorus :
Well I'd jump at the chance
We'd drink and we'd dance
And I'd listen close to your every word,
As if it's your last, but I know it's your last,
Cause today, oh, you're gone.
Could it be any harder (yea fade away, fade away, fade away ohhhh)
Could it be any harder (yea fade away, fade away, fade away)
Oh yea yea could it be any harder to live my life without you?
Could it be any harder? I'm all alone, I'm all alone.
Like sand on my feet
The smell of sweet perfume
You stick to me forever baby
I wish you didn't go,
I wish you didn't go,
I wish you didn't go away
To touch you again,
With life in your hands.
It couldn't be any harder.. harder.. harder
(fade away, fade away, fade away, ahhhh) x3
Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010
Λίγο χιονάκι
06:50 πρωί Δευτέρας στο χωριό
Χιονίζει
Πρέπει να επιστρέψω Θεσσαλονίκη για δουλειά
Η αυλή χιονισμένη
Οι νιφάδες πέφτουν πυκνές
Το αυτοκίνητο παίρνει μπρος και εγώ παλεύω να ζεσταθώ
Ακούγεται η πατρική συμβουλή:
- Να μην πατάς απότομα φρένο
- Εντάξει
- Και να προσέχεις στις γέφυρες
- Εντάξει
Βρίσκομαι έξω από το χωριό και το τοπίο άσπρο
Είναι ωραίο το χιόνι
Σταματώ να καθαρίσω το παρμπρίζ από τον πάγο
Ξανά στον δρόμο
Ωραία η μικρή περιπέτεια αλλά σε 10 χιλιόμετρα όλα έχουν τελειώσει
Βροχή ξανά
Θα ξαναδώ χιόνι;
Χιονίζει
Πρέπει να επιστρέψω Θεσσαλονίκη για δουλειά
Η αυλή χιονισμένη
Οι νιφάδες πέφτουν πυκνές
Το αυτοκίνητο παίρνει μπρος και εγώ παλεύω να ζεσταθώ
Ακούγεται η πατρική συμβουλή:
- Να μην πατάς απότομα φρένο
- Εντάξει
- Και να προσέχεις στις γέφυρες
- Εντάξει
Βρίσκομαι έξω από το χωριό και το τοπίο άσπρο
Είναι ωραίο το χιόνι
Σταματώ να καθαρίσω το παρμπρίζ από τον πάγο
Ξανά στον δρόμο
Ωραία η μικρή περιπέτεια αλλά σε 10 χιλιόμετρα όλα έχουν τελειώσει
Βροχή ξανά
Θα ξαναδώ χιόνι;
Στον καναπέ
Σάββατο το μεσημέρι
Το φως σβήνει σιγά σιγά από το ανοικτό παράθυρο
Στον καναπέ εγώ και εσύ αγκαλιασμένοι
Σκεπασμένοι με 2 κουβέρτες
Ακούγοντας την ανάσα σου ενώ κοιμάσαι
Είχα καιρό να το κάνω αυτό
Το φως σβήνει σιγά σιγά από το ανοικτό παράθυρο
Στον καναπέ εγώ και εσύ αγκαλιασμένοι
Σκεπασμένοι με 2 κουβέρτες
Ακούγοντας την ανάσα σου ενώ κοιμάσαι
Είχα καιρό να το κάνω αυτό
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Μην αργήσεις
24 Σεπτεμβρίου ήταν.
Σαν χθες το θυμάμαι και όμως έχουν περάσει ήδη 2 μήνες.
Σαν χθες ήταν που έμαθα ότι θα φύγεις προσωρινά μακριά μου.
Και έλεγα ότι δεν θα την παλέψω και ότι θα πέσω. Και όμως κρατιέμαι ακόμα, μετρώντας τις μέρες και τις ώρες, θέλοντας να φέρω τις γιορτές πιο νωρίς.
Ζω πλέον για αυτές τις μέρες.
Σε παρακαλώ μην αργήσεις
Σαν χθες το θυμάμαι και όμως έχουν περάσει ήδη 2 μήνες.
Σαν χθες ήταν που έμαθα ότι θα φύγεις προσωρινά μακριά μου.
Και έλεγα ότι δεν θα την παλέψω και ότι θα πέσω. Και όμως κρατιέμαι ακόμα, μετρώντας τις μέρες και τις ώρες, θέλοντας να φέρω τις γιορτές πιο νωρίς.
Ζω πλέον για αυτές τις μέρες.
Σε παρακαλώ μην αργήσεις
Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010
Το ψευτοφάρμακο μου
Ήταν 2000 (φθινόπωρο αν θυμάμαι καλά) όταν από τα ηχεία του στέρεο (που παρεμπιπτόντως το έχω ακόμη) και ενώ ήμουν συντονισμένος στον 88.5 (αιώνια η μνήμη του;) ακούω το Taste In Men. Ήταν το κάτι το διαφορετικό, κάτι το περίεργο, κάτι το ασυνήθιστο σε αυτό το τραγούδι που με κέντρισε. Ίσως έφταιγε στο ότι δεν είχα κατασταλάξει σε ένα είδος μουσικής (όχι ότι έχω τώρα) καθότι ήμουν και μικρός σχετικά σε ηλικία.
Και το όνομα του συγκροτήματος: Placebo (και σύμφωνα με την προφορά (;) κάποιων: πλασέμπο - μπλιαχ).
Από τότε λοιπόν άρχισα να τους αναζητώ στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Θεσσαλονίκης μπας και ακούσω κάποιο άλλο τραγούδι, κάποια άλλη μελωδία και πράγματι δεν πέρασε αρκετός καιρός και ο 88.5 (πάλι;) ένα βράδυ είχε παρουσίαση ολόκληρου του άλμπουμ τους (Black Market Music). Άκουσα λοιπόν όλο το άλμπουμ και το ‘ψευτοφάρμακο’ άρχισε να μεγαλώνει μέσα μου.
Εξακολουθούσα όμως να έχω την απορία: Πως είναι, πως μοιάζουν. Την απορία μου την έλυσε η εκπομπή Hackers του Alter (την θυμάται κανείς;) όταν μετέδωσαν το video clip του Special K. Ε και εκεί πλέον είχα κολλήσει. Είχα κολλήσει γιατί είχαν κάτι το μυστηριώδες, κάτι το περίεργο (όταν είδα τον Brian είπα: what the fuck;) κάτι το διαφορετικό, κάτι που θα ήθελα να ακούω, να βλέπω, να τραγουδάω. Πάντα με έλκυε το μη συνηθισμένο και οι Placebo αυτό ήταν (και είναι).
Τα χρόνια περνούσαν, μεγάλωνα, ωρίμαζα, άλλαζα και οι Placebo εκεί, άλλαζαν και αυτοί αλλά παρέμεναν προσφέροντας μου τις μουσικές τους. Βγάζανε καινούρια τραγούδια, καινούρια άλμπουμ, καινούρια video clip σημαδεύοντας έτσι τις στιγμές της ζωής μου.
Ακόμη θυμάμαι να επιστρέφω τον χειμώνα του 2003 από τις Σαββατιάτικες εξόδους (όποιες εξόδους) και να ακούω στο αυτοκίνητο σε κασέτα (αυτοκίνητο 15ετίας mp3 θα είχε;) το My Sweet Prince αλλά και το Scared Of Girls. Θυμάμαι επίσης την τελευταία μέρα πριν φύγω φαντάρος να έχω λιώσει το Follow The Cops Back Home (πρέπει να δείτε στο YouTube αυτό το τραγούδι στο Rock Am Ring το 2006). Οι μνήμες είναι άπειρες.
Παρόλη την λατρεία που έχω γι’ αυτό το συγκρότημα δεν είχα καταφέρει ποτέ να τους δω από κοντά μέχρι και την προηγούμενη Παρασκευή, την μέρα που περίμενα εδώ και 3 μήνες. Ναι, ένα από τα μικρά μου όνειρα ήταν έτοιμο να γίνει πραγματικότητα και πράγματι έγινε.
Αυτή η μια ώρα που κράτησε ήταν μια από τις καλύτερες της ζωής μου όσο και αν μου άφησε στο τέλος μια γλυκόπικρη γεύση. Ωστόσο ήταν δύσκολη η βραδιά στο θέατρο Γης για τον κόσμο που αγαπάει τους Placebo. Δύσκολη γιατί δοκιμάστηκε η αντοχή τους και η αγάπη τους. Δύσκολη γιατί νοιώθανε ίσως ντροπή για το συγκρότημα που λατρεύουν.
Ακόμη δεν έχω καταλάβει τι συνέβη και ούτε πρόκειται βέβαια αλλά και ούτε με νοιάζει πλέον.
Αυτοί είναι οι Placebo πάρτε το χαμπάρι και αυτό λατρεύω: ατάλαντοι και πολυτάλαντοι, εκκεντρικοί και όχι, λίγοι για κάποιους και πολλοί για άλλους, απρόβλεπτοι και προβλεπόμενοι, μαλ…ες και γαμάτοι, καλοί και κακοί.
Σε όποιους αρέσουν, για τους άλλους δεν θα τραγουδήσουν…
Και το όνομα του συγκροτήματος: Placebo (και σύμφωνα με την προφορά (;) κάποιων: πλασέμπο - μπλιαχ).
Από τότε λοιπόν άρχισα να τους αναζητώ στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Θεσσαλονίκης μπας και ακούσω κάποιο άλλο τραγούδι, κάποια άλλη μελωδία και πράγματι δεν πέρασε αρκετός καιρός και ο 88.5 (πάλι;) ένα βράδυ είχε παρουσίαση ολόκληρου του άλμπουμ τους (Black Market Music). Άκουσα λοιπόν όλο το άλμπουμ και το ‘ψευτοφάρμακο’ άρχισε να μεγαλώνει μέσα μου.
Εξακολουθούσα όμως να έχω την απορία: Πως είναι, πως μοιάζουν. Την απορία μου την έλυσε η εκπομπή Hackers του Alter (την θυμάται κανείς;) όταν μετέδωσαν το video clip του Special K. Ε και εκεί πλέον είχα κολλήσει. Είχα κολλήσει γιατί είχαν κάτι το μυστηριώδες, κάτι το περίεργο (όταν είδα τον Brian είπα: what the fuck;) κάτι το διαφορετικό, κάτι που θα ήθελα να ακούω, να βλέπω, να τραγουδάω. Πάντα με έλκυε το μη συνηθισμένο και οι Placebo αυτό ήταν (και είναι).
Τα χρόνια περνούσαν, μεγάλωνα, ωρίμαζα, άλλαζα και οι Placebo εκεί, άλλαζαν και αυτοί αλλά παρέμεναν προσφέροντας μου τις μουσικές τους. Βγάζανε καινούρια τραγούδια, καινούρια άλμπουμ, καινούρια video clip σημαδεύοντας έτσι τις στιγμές της ζωής μου.
Ακόμη θυμάμαι να επιστρέφω τον χειμώνα του 2003 από τις Σαββατιάτικες εξόδους (όποιες εξόδους) και να ακούω στο αυτοκίνητο σε κασέτα (αυτοκίνητο 15ετίας mp3 θα είχε;) το My Sweet Prince αλλά και το Scared Of Girls. Θυμάμαι επίσης την τελευταία μέρα πριν φύγω φαντάρος να έχω λιώσει το Follow The Cops Back Home (πρέπει να δείτε στο YouTube αυτό το τραγούδι στο Rock Am Ring το 2006). Οι μνήμες είναι άπειρες.
Παρόλη την λατρεία που έχω γι’ αυτό το συγκρότημα δεν είχα καταφέρει ποτέ να τους δω από κοντά μέχρι και την προηγούμενη Παρασκευή, την μέρα που περίμενα εδώ και 3 μήνες. Ναι, ένα από τα μικρά μου όνειρα ήταν έτοιμο να γίνει πραγματικότητα και πράγματι έγινε.
Αυτή η μια ώρα που κράτησε ήταν μια από τις καλύτερες της ζωής μου όσο και αν μου άφησε στο τέλος μια γλυκόπικρη γεύση. Ωστόσο ήταν δύσκολη η βραδιά στο θέατρο Γης για τον κόσμο που αγαπάει τους Placebo. Δύσκολη γιατί δοκιμάστηκε η αντοχή τους και η αγάπη τους. Δύσκολη γιατί νοιώθανε ίσως ντροπή για το συγκρότημα που λατρεύουν.
Ακόμη δεν έχω καταλάβει τι συνέβη και ούτε πρόκειται βέβαια αλλά και ούτε με νοιάζει πλέον.
Αυτοί είναι οι Placebo πάρτε το χαμπάρι και αυτό λατρεύω: ατάλαντοι και πολυτάλαντοι, εκκεντρικοί και όχι, λίγοι για κάποιους και πολλοί για άλλους, απρόβλεπτοι και προβλεπόμενοι, μαλ…ες και γαμάτοι, καλοί και κακοί.
Σε όποιους αρέσουν, για τους άλλους δεν θα τραγουδήσουν…
Τρίτη 8 Ιουνίου 2010
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
Καθίκια
Είστε καθίκια του κερατά, είστε αλήτες, είστε τσογλάνια.
15 χρονών ήτανε και τον σκοτώσατε στο όνομα της σκατοεπανάστασης.
15 χρονών ήτανε και ήρθε από μια άλλη χώρα για να βρει φαί και εσείς τον διαμελίσατε.
Που είστε επαναστάτες τώρα; Που είναι οι μαθητές και οι φοιτητές που είχαν βγει στους δρόμους για τον Αλέξη;
Αλλά επειδή εδώ δεν πέθανε από σφαίρα αστυνομικού δεν εξεγείρεστε. Ήταν και αλλοδαπός, είναι και μεγάλη βδομάδα και είμαστε σε διακοπές, είναι και η κρίση που μας επηρεάζει.
Δεν με νοιάζει αν ήταν ακροαριστεροί ή φασισταριά, αυτοί που το έκαναν. Έχει καμιά σημασία; Με νοιάζει ότι μια ζωή ακόμη έφυγε άδικα.
Συνεχίστε την επανάσταση σας με γκαζάκια και βόμβες εσείς οι λίγοι, οι έξυπνοι, και οι υπόλοιποι που δήθεν νοιάζεστε κάντε ένα group στο facebook στην μνήμη ενός ακόμη θύματος και κοιμηθείτε ήσυχα το βράδυ.
15 χρονών ήτανε και τον σκοτώσατε στο όνομα της σκατοεπανάστασης.
15 χρονών ήτανε και ήρθε από μια άλλη χώρα για να βρει φαί και εσείς τον διαμελίσατε.
Που είστε επαναστάτες τώρα; Που είναι οι μαθητές και οι φοιτητές που είχαν βγει στους δρόμους για τον Αλέξη;
Αλλά επειδή εδώ δεν πέθανε από σφαίρα αστυνομικού δεν εξεγείρεστε. Ήταν και αλλοδαπός, είναι και μεγάλη βδομάδα και είμαστε σε διακοπές, είναι και η κρίση που μας επηρεάζει.
Δεν με νοιάζει αν ήταν ακροαριστεροί ή φασισταριά, αυτοί που το έκαναν. Έχει καμιά σημασία; Με νοιάζει ότι μια ζωή ακόμη έφυγε άδικα.
Συνεχίστε την επανάσταση σας με γκαζάκια και βόμβες εσείς οι λίγοι, οι έξυπνοι, και οι υπόλοιποι που δήθεν νοιάζεστε κάντε ένα group στο facebook στην μνήμη ενός ακόμη θύματος και κοιμηθείτε ήσυχα το βράδυ.
Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010
Θυμάσαι;
Θυμάσαι την μυρωδιά της παπαρούνας;
Θυμάσαι τα μάτια της γάτας να λαμποκοπούν στα δυνατά φώτα;
Θυμάσαι που κοιτούσες με τις ώρες τα περιστέρια του γείτονα να ανεβαίνουν ψηλά στο ουρανό και να πέφτουν με ορμή κάνοντας ένα απίστευτό θόρυβο;
Θυμάσαι το αυτοκίνητο, με τα κίτρινα φανάρια και τα ξεβιδωμένα χερούλια, να σε πηγαίνει βόλτα;
Θυμάσαι την πρωτομαγιά που καθόσουν στο χώμα, εξουθενωμένος από το πολύ παιχνίδι;
Θυμάσαι τον παππού σου να σε αγκαλιάζει και να χαμογελά;
Αλήθεια, θυμάσαι τι ονειρευόσουν στα 10, στα 12, στα 16;
Θυμάσαι πόσα βράδια πέρασες πλημμυρισμένος από σκέψεις και ελπίδες;
Πες μου τι θυμάσαι, τι θέλεις να θυμάσαι και τι θέλεις να ξεχάσεις.
Πες μου κάτι.
Πες μου για τα όνειρα που είδες χθες το βράδυ, για αυτά που σε βασανίζουν, για το χαμόγελο που πλέον κρύβεται, για τη καρδιά σου που γερνάει, για την ψυχή σου που έχει ξεχάσει να πετάει…
Θυμάσαι τα μάτια της γάτας να λαμποκοπούν στα δυνατά φώτα;
Θυμάσαι που κοιτούσες με τις ώρες τα περιστέρια του γείτονα να ανεβαίνουν ψηλά στο ουρανό και να πέφτουν με ορμή κάνοντας ένα απίστευτό θόρυβο;
Θυμάσαι το αυτοκίνητο, με τα κίτρινα φανάρια και τα ξεβιδωμένα χερούλια, να σε πηγαίνει βόλτα;
Θυμάσαι την πρωτομαγιά που καθόσουν στο χώμα, εξουθενωμένος από το πολύ παιχνίδι;
Θυμάσαι τον παππού σου να σε αγκαλιάζει και να χαμογελά;
Αλήθεια, θυμάσαι τι ονειρευόσουν στα 10, στα 12, στα 16;
Θυμάσαι πόσα βράδια πέρασες πλημμυρισμένος από σκέψεις και ελπίδες;
Πες μου τι θυμάσαι, τι θέλεις να θυμάσαι και τι θέλεις να ξεχάσεις.
Πες μου κάτι.
Πες μου για τα όνειρα που είδες χθες το βράδυ, για αυτά που σε βασανίζουν, για το χαμόγελο που πλέον κρύβεται, για τη καρδιά σου που γερνάει, για την ψυχή σου που έχει ξεχάσει να πετάει…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)