Ήταν 2000 (φθινόπωρο αν θυμάμαι καλά) όταν από τα ηχεία του στέρεο (που παρεμπιπτόντως το έχω ακόμη) και ενώ ήμουν συντονισμένος στον 88.5 (αιώνια η μνήμη του;) ακούω το Taste In Men. Ήταν το κάτι το διαφορετικό, κάτι το περίεργο, κάτι το ασυνήθιστο σε αυτό το τραγούδι που με κέντρισε. Ίσως έφταιγε στο ότι δεν είχα κατασταλάξει σε ένα είδος μουσικής (όχι ότι έχω τώρα) καθότι ήμουν και μικρός σχετικά σε ηλικία.
Και το όνομα του συγκροτήματος: Placebo (και σύμφωνα με την προφορά (;) κάποιων: πλασέμπο - μπλιαχ).
Από τότε λοιπόν άρχισα να τους αναζητώ στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Θεσσαλονίκης μπας και ακούσω κάποιο άλλο τραγούδι, κάποια άλλη μελωδία και πράγματι δεν πέρασε αρκετός καιρός και ο 88.5 (πάλι;) ένα βράδυ είχε παρουσίαση ολόκληρου του άλμπουμ τους (Black Market Music). Άκουσα λοιπόν όλο το άλμπουμ και το ‘ψευτοφάρμακο’ άρχισε να μεγαλώνει μέσα μου.
Εξακολουθούσα όμως να έχω την απορία: Πως είναι, πως μοιάζουν. Την απορία μου την έλυσε η εκπομπή Hackers του Alter (την θυμάται κανείς;) όταν μετέδωσαν το video clip του Special K. Ε και εκεί πλέον είχα κολλήσει. Είχα κολλήσει γιατί είχαν κάτι το μυστηριώδες, κάτι το περίεργο (όταν είδα τον Brian είπα: what the fuck;) κάτι το διαφορετικό, κάτι που θα ήθελα να ακούω, να βλέπω, να τραγουδάω. Πάντα με έλκυε το μη συνηθισμένο και οι Placebo αυτό ήταν (και είναι).
Τα χρόνια περνούσαν, μεγάλωνα, ωρίμαζα, άλλαζα και οι Placebo εκεί, άλλαζαν και αυτοί αλλά παρέμεναν προσφέροντας μου τις μουσικές τους. Βγάζανε καινούρια τραγούδια, καινούρια άλμπουμ, καινούρια video clip σημαδεύοντας έτσι τις στιγμές της ζωής μου.
Ακόμη θυμάμαι να επιστρέφω τον χειμώνα του 2003 από τις Σαββατιάτικες εξόδους (όποιες εξόδους) και να ακούω στο αυτοκίνητο σε κασέτα (αυτοκίνητο 15ετίας mp3 θα είχε;) το My Sweet Prince αλλά και το Scared Of Girls. Θυμάμαι επίσης την τελευταία μέρα πριν φύγω φαντάρος να έχω λιώσει το Follow The Cops Back Home (πρέπει να δείτε στο YouTube αυτό το τραγούδι στο Rock Am Ring το 2006). Οι μνήμες είναι άπειρες.
Παρόλη την λατρεία που έχω γι’ αυτό το συγκρότημα δεν είχα καταφέρει ποτέ να τους δω από κοντά μέχρι και την προηγούμενη Παρασκευή, την μέρα που περίμενα εδώ και 3 μήνες. Ναι, ένα από τα μικρά μου όνειρα ήταν έτοιμο να γίνει πραγματικότητα και πράγματι έγινε.
Αυτή η μια ώρα που κράτησε ήταν μια από τις καλύτερες της ζωής μου όσο και αν μου άφησε στο τέλος μια γλυκόπικρη γεύση. Ωστόσο ήταν δύσκολη η βραδιά στο θέατρο Γης για τον κόσμο που αγαπάει τους Placebo. Δύσκολη γιατί δοκιμάστηκε η αντοχή τους και η αγάπη τους. Δύσκολη γιατί νοιώθανε ίσως ντροπή για το συγκρότημα που λατρεύουν.
Ακόμη δεν έχω καταλάβει τι συνέβη και ούτε πρόκειται βέβαια αλλά και ούτε με νοιάζει πλέον.
Αυτοί είναι οι Placebo πάρτε το χαμπάρι και αυτό λατρεύω: ατάλαντοι και πολυτάλαντοι, εκκεντρικοί και όχι, λίγοι για κάποιους και πολλοί για άλλους, απρόβλεπτοι και προβλεπόμενοι, μαλ…ες και γαμάτοι, καλοί και κακοί.
Σε όποιους αρέσουν, για τους άλλους δεν θα τραγουδήσουν…
