Και να πάθεις δεν θα μάθεις

Υποτίθεται ότι ο άνθρωπος κάνει λάθη και μαθαίνει απ’ αυτά και συμφωνώ απόλυτα στο ότι κάνει λάθη, δεν ξέρω όμως κατά πόσο μαθαίνει από αυτά.

Είσαι 15 χρονών; Ok μπορείς να κάνεις και 1 και 2 και 1002 λάθη στην ζωή σου. Σχεδόν για τίποτα δεν θα σε κατηγορήσουν. Εφηβεία μπλα μπλα μπλα… ΑΘΩΟΣ (ΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ)

Είσαι 25 χρονών; Ok και εδώ μπορείς να κάνεις κάποια λάθη. Είσαι εξάλλου νέος, το αίμα σου βράζει, ίσως τα μυαλά σου πετάνε λίγο έως πολύ και ίσως δεν έχεις καταλάβει ακόμα σε τι ηλικία είσαι και πως πρέπει να συμπεριφέρεσαι. ΕΝΟΧΟΣ ΑΛΛΑ ΑΦΕΘΗΚΕ ΕΛΕΎΘΕΡΟΣ ΜΕ ΕΓΓΥΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ

Είσαι 35 και κάτι ;Ok και εδώ μπορείς να κάνει λάθη(μ@λ@κίες καλύτερα).Δεν έζησες παιδικά και εφηβικά χρόνια, δουλεύεις από τα 18 ποτέ δεν είχες πολλά χρήματα και θέλεις λίγο να παρατείνεις την νεότητα σου. ΕΝΟΧΟΣ ΑΛΛΑ ΑΦΕΘΗΚΕ ΕΛΕΎΘΕΡΟΣ ΜΕ ΑΝΑΣΤΟΛΗ (ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΟΝΤΙΝΟΤΕΡΟ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑ)

Είσαι 45 και βάλε; Το δέχομαι ότι τα λάθη δεν σταματούν να γίνονται αλλά είσαι για μπάτσες. Εσύ που έχεις φάει με το κουτάλι (και το πιρούνι) την ζωή, εσύ που έχεις γνωρίσει τις αντιξοότητες και εξακολουθείς να παλεύεις κάθε μέρα, εσύ που έχεις αποκτήσει πλέον τα λεφτά που πάντα ονειρευόσουν (λίγοι είναι αυτοί), εσύ που διδάσκεις και νουθετείς κ.τ.λ. γιατί συνεχίζεις να κάνεις π@π@ριες; ΕΝΟΧΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΟ

Πέρα από την πλάκα αυτό που βλέπω καθημερινά γύρω μου είναι “κεφάλια αγύριστα”. Κεφάλια άβουλα, παρακινούμενα από την μάζα, αδιάφορα, κοιτάζοντας μόνο την πάρτι τους, κλεισμένα μέσα στον μικρόκοσμο τους όσο χάλια και αν είναι. Κεφάλια που ευθύνες ξέρουν να αποδίδουν, όχι όμως να δέχονται. Κεφάλια που κάνουν τα ίδια λάθη συνεχώς και μυαλό δεν βάζουν.
Δεν γίνεται παντού να φταίει, το κράτος, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, η πολιτεία, ο δήμαρχος, η κοινωνία. Είσαι μέλος αυτής της κοινωνίας, εσύ ψηφίζεις(όταν ψηφίζεις-άλλο μεγάλο θέμα αυτό) και βγάζεις κυβερνήσεις, εσύ συμμετέχεις σε αυτό κράτος και είσαι ένα κομμάτι του. Δεν το έχεις πάρει χαμπάρι ότι έχεις και εσύ κάπου λάθος; Όχι μάλλον. Έχεις ευθύνες όσο μικρός και μεγάλος και αν είσαι. Έχεις ευθύνες όχι μόνο προς τον εαυτό σου αλλά και προς τους γύρω σου.

Τα λάθη επιτρέπονται, τα επαναλαμβανόμενα λάθη είναι ανεπίτρεπτα.

Τα χρόνια φεύγουν

Ο χρόνος περνά μπροστά από τα μάτια μας και εμείς δεν το παίρνουμε χαμπάρι. Μέρες, μήνες, χρόνια φεύγουν έτσι απλά. Χωρίς σκέψη, χωρίς ουσία, χωρίς κάτι το διαφορετικό (ή μήπως δεν μας ενδιαφέρει το διαφορετικό;). Ζούμε με την αναμονή “Άντε να έρθει το καλοκαίρι να πάμε διακοπές, άντε να έρθει το φθινόπωρο να δροσίσει, άντε να τελειώσει και αυτή η δουλειά που έχω”. Και μετά τι;
Η δουλειά σου, η οικογένεια σου, η αγάπη σου, ο έρωτας σου, ο πόνος σου και το χαμόγελο σου, η σκέψη σου και η ψυχή σου γίνονται όλα πλέον μια μονοτονία. Το χειρότερο όμως είναι ότι συμβιβάζεσαι με την κατάσταση, σου αρέσει αυτή η ‘ασφάλεια’, δεν επιδιώκεις το διαφορετικό, την αλλαγή, την στροφή. Φοβάσαι να αλλάξεις, φοβάσαι μην πληγωθείς ή πληγώσεις, φοβάσαι το ξένο, το άγνωστο, το ταξίδι, τον δρόμο πέρα από τον λόφο. Ελπίζω να μην το καταλάβεις τουλάχιστον. Καλύτερα δεν είναι όταν δεν ξέρεις;
Δεν σε κράζω, εξάλλου και εγώ έτσι είμαι και έτσι θα συνεχίσω να είμαι: Ο ίδιος μια ζωή