Τα χρόνια φεύγουν

Ο χρόνος περνά μπροστά από τα μάτια μας και εμείς δεν το παίρνουμε χαμπάρι. Μέρες, μήνες, χρόνια φεύγουν έτσι απλά. Χωρίς σκέψη, χωρίς ουσία, χωρίς κάτι το διαφορετικό (ή μήπως δεν μας ενδιαφέρει το διαφορετικό;). Ζούμε με την αναμονή “Άντε να έρθει το καλοκαίρι να πάμε διακοπές, άντε να έρθει το φθινόπωρο να δροσίσει, άντε να τελειώσει και αυτή η δουλειά που έχω”. Και μετά τι;
Η δουλειά σου, η οικογένεια σου, η αγάπη σου, ο έρωτας σου, ο πόνος σου και το χαμόγελο σου, η σκέψη σου και η ψυχή σου γίνονται όλα πλέον μια μονοτονία. Το χειρότερο όμως είναι ότι συμβιβάζεσαι με την κατάσταση, σου αρέσει αυτή η ‘ασφάλεια’, δεν επιδιώκεις το διαφορετικό, την αλλαγή, την στροφή. Φοβάσαι να αλλάξεις, φοβάσαι μην πληγωθείς ή πληγώσεις, φοβάσαι το ξένο, το άγνωστο, το ταξίδι, τον δρόμο πέρα από τον λόφο. Ελπίζω να μην το καταλάβεις τουλάχιστον. Καλύτερα δεν είναι όταν δεν ξέρεις;
Δεν σε κράζω, εξάλλου και εγώ έτσι είμαι και έτσι θα συνεχίσω να είμαι: Ο ίδιος μια ζωή