Είμαστε ένας λαός που συνεχίζει και θα συνεχίζει να κοιτά ο
καθένας την πάρτη του. Τον μισθό του, το σπίτι του, τις (ελάχιστες πλέον)
καταθέσεις του, το παιδί του, την δουλειά του, τον κώλο του (και η λίστα είναι
άπειρη).
Παράλληλα θα συνεχίσει να “παράγει” παιδιά ανεκπαίδευτα,
αναπαράγοντας ξανά και ξανά την ίδια άρρωστη κοινωνία. Ενήλικες απολίτικους, αδιάφορους,
άβουλους και σε σύγχυση. Μια πολιτεία που ο κανόνας γίνεται η εξαίρεση και η
εξαίρεση γίνεται κανόνας. Ένα κράτος εχθρό του πολίτη και έναν πολίτη εχθρό του
κράτους.
Η κρίση θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν ευκαιρία ώστε να αλλάξει
κάτι. Αλλά διαψεύδομαι κάθε μέρα. Ίσως γιατί αυτοί που δημιούργησαν την κρίση
(πολύ πριν το 2008-09) είναι οι ίδιοι που την διαχειρίζονται και τώρα, εμείς
δηλαδή. Ένας λαός ηρώων που έχει ξεχάσει πως είναι να είσαι πρώτα άνθρωπος.
Ίσως η επόμενη γενιά έχει κάτι να προσφέρει (αφήστε με να
ονειρεύομαι). Εμείς οι νέοι το χάσαμε το παιχνίδι.
Σαν τα χλωρά, καήκαμε μαζί με
τα ξερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου