Πότε δεν θεώρησα την ψήφο σαν μια αγγαρεία.
Ποτέ δεν αρνήθηκα να ψηφίσω.
Ποτέ δεν βαρέθηκα να ψηφίσω.
Γιατί; Μα επειδή πάντα την έβλεπα
ως υποχρέωση. Ως η ελάχιστη υποχρέωση μου σ’ αυτόν τον τόπο. Τον τόπο που όσο
και στραβά να αρμενίζουμε, δεν μπορεί, κάτι λειτουργεί σωστά, κάτι μας αρέσει,
κάτι μας κρατά εδώ.
Η ψήφος είναι υποχρέωση προς τους
υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας. Είναι ίσως το λιθαράκι για κάτι το καλύτερο
ή μάλλον η ελπίδα για κάτι καλυτερο. Δεν ψηφίζω μόνο για μένα. Ψηφίζω για την
οικογένεια μου, τον γείτονα μου, το χωριό μου, τον δήμο μου, την χώρα μου.
Δεν νοείται να μη ψηφίζει ο
άνθρωπος (και ιδιαίτερα ο νέος) που είναι άνεργος, που είναι εργαζόμενος με
χαμηλό μισθό, που έχει 2 παιδιά να μεγαλώσει, που διαμαρτύρεται κάθε μέρα για τους
δρόμους, την παιδεία, τις ουρές στο ΙΚΑ, τις υπηρεσίες στα νοσοκομεία, την
υψηλή φορολογία.
Ίσως περιμένει τα πάντα από το
κράτος ενώ αυτός νομίζει ότι δεν έχει καμιά υποχρέωση απέναντι σ’ αυτό. Μια
μέρα θα τα βρει μπροστά του αλλά τότε θα είναι αργά. Για κάποιους αυτή η μέρα
έχει ήδη φτάσει.
Και γρήγορα έρχεται το ερώτημα: Μα
ποιόν να ψηφίσω, όλοι είναι άχρηστοι (μιζαδόροι, διεφθαρμένοι, κλπ), κανείς δεν
με εκφράζει, κανείς δεν θα με σκεφθεί την επόμενη μέρα.
Δεν θα σας πω εγώ ποιόν να
ψηφίσετε. Πρέπει να το ανακαλύψετε μόνοι σας, να ψάξετε, να βρείτε κάθε κόμμα τι
εκφράζει, ποιο είναι το σχέδιο τους, ποιο είναι το παρελθόν τους, ποια πρόσωπα
το περιτριγυρίζουν. Ασκείστε κριτική, σκεφτείτε, αναρωτηθείτε. Ξέρετε τον τρόπο
να βρείτε άκρη, μην περιμένετε να σας πάρουν από το χεράκι και να σας οδηγήσουν
στην κάλπη.
Στο χέρι σας είναι…
Ακολουθεί το Σάββατο το Β’ μέρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου